Tasiemiec karłowaty, szczurzy (Hymenolepis nana)

KoszykProduktów w koszyku: 0
Mapa strony
STRONA PARTNERA CALIVITA® INTERNATIONAL - KLUB CALIVITA - SKLEP

Produkty CaliVita

O Noni wiecęj

Grzybice plaga XXI w

Dobór produktów

Hity CaliVity

Opis ogólny

Hymenolepioza (hymenolepidoza, łac. hymenolepiosis, ang. hymenolepiasis) – choroba wywołana infestacją tasiemcem karłowatym (Hymenolepiasis nana) albo tasiemcem szczurzym (H. diminuta). Jest najczęstszą w skali światowej tasiemczycą człowieka. W Polsce występuje rzadko, przede wszystkim u dzieci.

Etiologia

Chorobę wywołuje dwa pokrewne gatunki tasiemców z rodzaju Hymenolepis:

tasiemiec karłowaty Hymenolepis nana
tasiemiec szczurzy Hymenolepis diminuta

Są to pasożyty długości około 15-40 mm, składające się z uzbrojonej główki i około dwustu proglotydów.

Epidemiologia

Hymenolepioza jest najczęstszą na świecie tasiemczycą. Hymenolepis nana jest częstszym gatunkiem niż Hymenolepis diminuta, ale zarażenia obu gatunkami notowano na całym świecie

Objawy kliniczne i przebieg

Większość infestacji Hymenolepis nana i H. diminuta przebiega bezobjawowo. W ciężkich zarażeniach tasiemiec doprowadza do uszkodzenia kosmków jelita cienkiego, objawiając się utratą łaknienia, spadkiem masy ciała, wymiotami, bólami brzucha, biegunkami, niepokojem ruchowym, drgawkami, zaburzeniami snu. Objawy są najbardziej nasilone u dzieci, zwłaszcza małych i niedożywionych. U dzieci starszych stwierdza się nierzadko okresowe remisje choroby lub samowyleczenia. U osób dorosłych objawy kliniczne, o ile wystąpią, zazwyczaj są skąpe.

Rozpoznanie

Rozpoznanie hymenolepiozy stawiane jest na podstawie badania koproskopowego - stwierdzenia w kale charakterystycznych jaj tasiemca. Jaja Hymenolepis są stosunkowo delikatne i w wyniku działania glicerolu mogą się szybko rozpadać, uniemożliwiając stwierdzenie jaj w rozmazie kału. W uformowanym kale nie stwierdza się proglotydów pasożyta, ponieważ te rozpadają sie jeszcze w jelicie cienkim.

Jaja H. diminuta są okrągłe lub owalne, wielkości 70-86 na 60-80 µm, mają prążkowaną błoną zewnętrzną oraz cienką gładką błoną wewnętrzną. Przestrzeń między tymi błonami jest gładka lub słabo ziarnista. Onkosfera ma sześć haczyków. Jaja H. nana są mniejsze niż H. diminuta, owalne, wielkości 30-55 µm. Na wewnętrznej błonie występują dwa bieguny, z których wychodzą filamenty, biegnące między błonami w liczbie 4 do 8. Onkosfera ma sześć haczyków.

Morfologia

Długość strobili dojrzałych tasiemców waha się w granicach 2-8 cm. Kulisty, mały skoleks uzbrojony jest w pojedynczy wieniec 20-28 małych haków. Na brzegach skoleksu rozmieszczone są 4 przyssawki. Liczba proglotydów waha się od 100 do 800. Charakterystyczną cechą proglotydów jest zawsze większa szerokość niż długość oraz jednostronne położenie zatok płciowych. W członach hermafrodytycznych znajdują się trzy liniowo ułożone jądra, krótka torebka cirrusa, trójpłatowy jajnik położony centralnie i leżący za nim mały zbity żółtnik. Proglotydy maciczne wypełnia workowata macica zawierająca 80-180 lekko owalnych żółtawych jaj o wymiarach 50-53 um x 37-41 um.

Objawy zarażenia

Osłabienie organizmu związane głównie z niedożywieniem prowadzi zwykle do bardzo intensywnych inwazji objawiających się utratą łaknienia, ubytkiem masy ciała, wymiotami, bólami brzucha oraz niepokojem ruchowym, drgawkami i zaburzeniami snu.

Cykl rozwojowy

Jaja uwalniają się w jelicie żywiciela przez odrywanie się i pękanie ostatnich członów. Onkosfera, uwolniona z otoczek, w kosmkach jelitowych człowieka przekształca się w następne stadium rozwojowe – cysticerkoid. Przeobrażenie w cysticerkoid we wnętrzu kosmka jelitowego odbywa się w ciągu 93-96 godzin (około 4 doby). W czasie następnych 9-50 godzin cysticerkoid wydostaje się z rozpadającego się kosmka do światła jelita. Cysta otaczająca skoleks odpada w świetle jelita, uwalniając skoleks, który przytwierdza się do błony śluzowej jelita i w ciągu 10-20 dni rozwija się w strobilarną postać tasiemca. Po upływie 30 dni od zarażenia stwierdza się jaja tasiemca w kale. Żywotność postaci dojrzałej trwa kilka tygodni. Inwazja utrzymuje się długo dzięki łatwości odnawiania się populacji pasożytów, głównie w wyniku uproszczenia cyklu rozwojowego poprzez wyeliminowanie żywiciela pośredniego, co sprzyja samozarażeniu. Niekiedy może zachodzić tzw. autoendoinwazja polegająca na przekształceniu się uwolnionych w jelicie onkosfer w cysticerkoidy, a następnie w dojrzałe tasiemce, u tego samego osobnika żywicielskiego. Formą inwazyjną są jaja tasiemca, które trafiają do organizmu człowieka drogą pokarmową. Dzieci zarażają się hymenolepiozą częściej i intensywniej. U osób dorosłych intensywność zarażenia jest zwykle niewielka, a objawy kliniczne skąpe. U dzieci liczba wydalanych z kałem jaj tasiemca ulega okresowym wahaniom, często w zależności od stanu zdrowia dziecka.

Źródło: Wikipedia

Ulgę naszym organizmom może przynieść kuracja dla dzieci i kuracja dla dorosłych.

Drukuj

« Powrót na sklep