Pchła szczurza (Xenopsylla cheopis)

KoszykProduktów w koszyku: 0
Mapa strony
STRONA PARTNERA CALIVITA® INTERNATIONAL - KLUB CALIVITA - SKLEP

Produkty CaliVita

O Noni wiecęj

Grzybice plaga XXI w

Dobór produktów

Hity CaliVity

Opis ogólny

Pchła szczurza (Xenopsylla cheopis) - Powszechnie znana jako pchła szczurza, jest roznosicielem dżumy dymiennej. Określenie "szczurza" wskazuje, że ich ulubionym żywicielem są szczury, ale mogą być nim także koty Nosopsyllus facets również lubi żerować na szczurach, zwłaszcza norweskich i czarnych. Pchła ta jest powszechnie nazywana europejską pchłą szczurzą.

Obecnie opisanych jest na świecie ponad 2000 gatunków pcheł. Najsłynniejszym z nich, który trafił nawet do literatury pięknej („Dżuma" Alberta Camusa), jest pchła szczurza (Xenopsylla cheopis), odpowiedzialna za przenoszenie zarazków dżumy. Najpowszechniej występującym gatunkiem jest natomiast pchła kocia (Ctenocephalides felis), która atakuje nie tylko koty, lecz także psy, inne zwierzęta i ludzi. Pchla ludzka (Pulex irritans) nie gardzi krwią zwierząt.

Dorosłe pchły traktują zwierzęta i ludzi nie tylko jako źródło pokarmu, lecz także jako miejsce schronienia oraz środek transportu. Mogą też opuszczać żywiciela, jednak szansa ich przeżycia w środowisku zewnętrznym zależy od tego, czy nassały się krwi. Jeżeli tak, to mogą przeżyć nawet wiele tygodni. Jeżeli nie, to czas ich życia liczony jest tylko w godzinach.

Krew żywiciela potrzebna jest samicom przede wszystkim po to, aby mogły w 24-48 godzin po jej pobraniu zacząć składać jaja. Każda z samic może złożyć dziennie od 25 do 50 jaj, a okres ich składania może nawet trwać 100 dni. Białoszare jaja długości ok. 0,5 mm mogą być rozsiane wszędzie tam, gdzie przebywa zapchlone zwierzę. Może to być ściółka w parku lub w lesie, skwer zieleni, legowisko, dywan, szpara w podłodze, a nawet tapicerka w samochodzie. Po kilku dniach z jaj wylęgają się robakowatego kształtu larwy, które zaczynają odżywiać się resztkami organicznymi oraz odchodami dorosłych pcheł, opadającymi ze zwierzęcia. Larwy, początkowo barwy żółtej, a w miarę rozwoju brunatnej, osiągają długość ok. 0,5 cm. Unikają światła, dlatego ukrywają się pod meblami, w szparach parkietu oraz w głębszych warstwach dywanu. Na zewnątrz mieszkania mogą przeżyć tylko w zacienionych miejscach. Na tym etapie rozwoju dochodzi do zarażania się pcheł larwami tasiemców. Po przejściu trzykrotnego linienia larwy przekształcają się w nieruchome poczwarki, których warstwę zewnętrzną tworzą drobiny piasku i kurz. Są to więc stadia rozwojowe szczególnie trudne do zauważenia w domu i środowisku zewnętrznym, a jednocześnie bardzo wytrzymałe na szkodliwe czynniki fizyko-chemiczne. Sygnałem dla dorosłej pchły do opuszczenia kokonu poczwarki jest obecność dwutlenku węgla, wibracja lub wzrost temperatury, a więc czynniki związane z obecnością w pobliżu potencjalnego żywiciela. Cały cykl rozwojowy pcheł zwykle trwa w optymalnych warunkach (odpowiednia temperatura i wilgotność) od 3 do 4 tygodni.

Drukuj

« Powrót na sklep