Leiszmania (Leishmania)

KoszykProduktów w koszyku: 0
Mapa strony
STRONA PARTNERA CALIVITA® INTERNATIONAL - KLUB CALIVITA - SKLEP

Produkty CaliVita

O Noni wiecęj

Grzybice plaga XXI w

Dobór produktów

Hity CaliVity

Opis ogólny

Leiszmania (Leishmania) - Leiszmaniozy występują w Afryce, w Ameryce Pd., w południowej Europie i w Azji. Spośród wielu opisanych gatunków najważniejsze to: Leishmania Donovani – leiszmania Donovana (od nazwisk badaczy Leishman, Donovan), Leishmania tropica – leiszmania tropikalna, Leishmania brazilensis – leiszmania brazylijska, Leishmania aethiopica – leiszmania abisyńska, Leishmania maior – leiszmania większa. Leiszmania brazylijska, leiszmania tropikalna, leiszmania większa i leiszmania abisyńska wywołują leiszmaniozę skórno-śluzową – pendynkę. Leiszmania Donovana (podgatunki L. infantum, L. Chagasi) powoduje leiszmaniozę trzewną – kala-azar (czarna febra). Wymienione gatunki obejmują szereg podgatunków i szczepów (wyróżnianych na podstawie charakteru zmian chorobowych jakie wywołują i rodzaju lekooporności). Na tę chorobą choruje około 100 milionów ludzi.

Morfologia

Pierwotniak (wiciowiec) przybierający dwie postacie: wiciową i bezwiciową. Bezwiciowa forma jest owalna i pasożytuje (wewnątrzkomórkowo!) u zwierząt ciepłokrwistych (pies, człowiek). Forma wiciowa (kształt wrzecionowaty) pasożytuje w przewodzie pokarmowym owadów – muchówek z rodzaju Phlebotomus.

Objawy choroby

Leiszmanioza skórno-śluzowa: pierwotniak przenoszony jest na osobniki zdrowe przez muchówki (samice ssące krew), głównie z zakażonych psów, gryzoni i ludzi. W miejscach wysysania krwi (po 2 tygodniach lub kilku miesiącach) pojawiają się początkowo obrzęki (guzy), potem owrzodzenia, do których przyłączają się zakażenia bakteryjne (zakażenia wtórne). W krwinkach napływających do zmiany zapalnej pasożytują wiciowce. Owrzodzenia utrzymują się nawet 2 lata, po czym zanikają pozostawiając po sobie szpecące blizny i przebarwienia. Węzły chłonne są powiększone. Leiszmanioza brazylijska ma postać rozproszoną i obejmuje także błony śluzowe (narządy płciowe, jama ustna, jama nosowa).

Leiszmanioza trzewna: pierwotniak przenoszony jest przez muchówki. Choroba rozwija się około 3 miesięcy.

Objawy

Nocne gorączki, biegunka, kaszel, powiększenie śledziony i wątroby, niedokrwistość, owrzodzenia na śluzówkach, przebarwienia (szare zabarwienie) skórne. Pasożyt atakuje komórki szpiku, wątroby, śledziony komórki śródbłonków i makrofagi. Wiciowiec rozmnaża się przez podział. Nie leczona kończy się śmiercią.

Epidemologia

Szacuje się, że w obszarze występowania leiszmaniozy mieszka 350 mln ludzi (88 krajów). Są to tereny sięgające od lasów deszczowych w Ameryce Południowej do pustyń Azji Zachodniej. 90% przypadków jednej z najgroźniejszych leiszmanioz - tzw. leiszmaniozy trzewnej występuje w Bangladeszu, Nepalu, Sudanie i Brazylii i z reguły wśród ubogich i słabo odżywionych mieszkańców. Na leiszmaniozę często zapadają też mieszkańcy Meksyku, Ameryki Środkowej i Południowej (oprócz Urugwaju i Chile), Azji (z wyjątkiem części południowo-wschodniej), Środkowego Wchodu, Afryki (w szczególności wschodnia i północna część) i południowej Europy. Ostatnio zauważa się także zwiększanie zasięgu leiszmaniozy w kierunku północnej części Teksasu. Leiszmanioza nie występuje natomiast w Australii i Oceanii.

W Polsce leiszmaniozę skórną stwierdza się najczęściej u turystów oraz u kierowców ciężarówek powracających z Bliskiego Wschodu lub osób, które spędzały wakacje nad Morzem Śródziemnym.

Przypadki leiszmaniozy zostały odnotowane wśród żołnierzy amerykańskich stacjonujących w Iraku oraz wśród sił NATO w Afganistanie, o czym donosiły agencje prasowe.

Ocenia się, że co roku na leiszmaniozę choruje 12 mln osób. Każdego roku odnotowuje się około 2 mln nowych zachorowań, z czego większość to leiszmaniozy skóry(około 1,5 mln), a 1/4 przypadków to leiszmanioza trzewna.

Etiologia

Leiszmanioza jest roznoszona poprzez ukąszenie samic muchówek, możliwe jest też zarażenie poprzez rozgniecenie owada i wtarcie go do rany. Pasożyty są wprowadzane do krwi w postaci promastygotów. Ślina moskitów zawiera składniki powstrzymujące krzepnięcie krwi - peptydy rozszerzające naczynia krwionośne oraz enzymy o właściwościach przeciwzapalnych, przeciwkrzepliwych oraz znieczulających. Substancje te odgrywają dużą rolę przy transmisji pasożytów i spełniają rolę czynników wspomagających. Tzw. rezerwuar zarażenia stanowią zwierzęta dzikie (np. małpy, gryzonie) oraz domowe (najczęściej psy), chociaż w niektórych regionach rezerwuar stanowi też człowiek.

Odpowiedzialne za chorobę są wiciowce (Leishmania) z rodzaju świdrowców (Trypanosomatidae), które w swojej rozwojowej formie (leptomonas) żyją w układzie pokarmowym muchówek. Dopiero w układzie krwionośnym bądź limfatycznym zarażonego przez owada żywiciela osiągają formy dojrzałą (tzw. leiszmania). Pierwotniaki te przekształcają się z postaci wiciowej (występuje u muchówek i ma podłużny kształt) do bezwiciowej (występuje u zwierząt stałocieplnych i ma kształt owalny).

Cykl życiowy

Ulgę naszym organizmom przyniesie kuracja dla dzieci i kuracja dla dorosłych.

Drukuj

« Powrót na sklep